Prolog

Wiesz jak to jest, kiedy dążysz do celu?
Kiedy jesteś wstanie zrobić wszystko, dosłownie wszystko, żeby coś osiągnąć?
I przychodzi taka chwila, kiedy ciężką pracą na to zasługujesz.
Czujesz triumf, jesteś dumny, czujesz się... szczęśliwy.
Ale musisz to porzucić.
Dla dobra, nawet nie swojego.
I cała praca, wszelkie starania idą na marne.
I musisz porzucić to co osiągnąłeś, bo tak będzie lepiej... dla wszystkich.
Ale czy dla ciebie?
Patrzysz na swój cel, swoją nadzieję, swój skarb...
I musisz to zostawić.

Patrzę na leżącą obok dziewczynę, a serce ściska się z żalu. To zdumiewające, że dopiero teraz odkryłem, że je mam. Szkoda, że jest za późno. Może mógłbym dłużej cieszyć się chwilą?
Tak czy inaczej muszę ją zostawić.
Nie wiem ile razy będę musiał to powtórzyć, żeby dotarło. Chyba nigdy, bo za bardzo ją kocham...
Ale cóż... na szczęście potrafię zapomnieć...
Wstaję z łóżka i wychodzę, nie obdarzając jej nawet najkrótszym spojrzeniem, bo od razu bym się rozmyślił. Jestem egoistą i taki wyczyn to i tak coś...
Odjadę, zapomnę, zacznę od nowa...
Potrafię dobrze kłamać, ale siebie nie oszukam.
Odjadę, ale nie zapomnę i nie zacznę od nowa, bo to już nigdy nie będzie to samo.
I co począć w takiej sytuacji?
Odpowiedź jest prosta, nie najlepsza.
Po prostu to oleję...